Status: Nog mee bezig.
Jennifer
De man met de hoed.
Eerst voelde Jenny niets. Geen pijn, geen verdriet, geen vreugde. Na een paar minuten opende ze haar ogen en nam de omgeving rustig in haar op.
Ze lag op een zachte grond. Boven haar zag ze een dak van bladeren in elke mogelijke kleur. De zon scheen er door heen en wierp haar stralen op een met mos begroeide steen naast haar. Het leek alsof het licht niet het gebruikelijke wit was, maar een kleur had die op blauw leek en op rood tegelijk. Jennifer kon haar gedachten niet genoeg op orde krijgen om te beseffen dat ze de kleur vroeger paars zou hebben genoemd.
Een vogel waarvan ze de naam niet kende - als hij een naam had - streek neer voor haar voeten. Ze zette haar handen achter zich neer en ging rechtop zitten.
Zoals ze al had vermoedt, bevond ze zich in een bos. Ze herkende het vaag, maar de aanblik was tegelijkertijd nieuw voor haar. Alles leek normaal, behalve de kleuren. Niet alleen het licht, maar ook het water dat naast haar stroomde, leek een paarse gloed te hebben. De boomstammen glansden meer dan normaal was - ze leken haast goud of zilver.
Ze zag nu dat mos de oorzaak was van de zachtheid van de bodem. Een dikke laag mos bedekte delen van het stenen pad waar ze midden op scheen te liggen. Toen ze achter zich keek, zag ze dat het pad vlakbij ophieldt. Ze kon niets anders doen dan opstaan en het pad in de juiste richting te volgen.
Ze lag op een zachte grond. Boven haar zag ze een dak van bladeren in elke mogelijke kleur. De zon scheen er door heen en wierp haar stralen op een met mos begroeide steen naast haar. Het leek alsof het licht niet het gebruikelijke wit was, maar een kleur had die op blauw leek en op rood tegelijk. Jennifer kon haar gedachten niet genoeg op orde krijgen om te beseffen dat ze de kleur vroeger paars zou hebben genoemd.
Een vogel waarvan ze de naam niet kende - als hij een naam had - streek neer voor haar voeten. Ze zette haar handen achter zich neer en ging rechtop zitten.
Zoals ze al had vermoedt, bevond ze zich in een bos. Ze herkende het vaag, maar de aanblik was tegelijkertijd nieuw voor haar. Alles leek normaal, behalve de kleuren. Niet alleen het licht, maar ook het water dat naast haar stroomde, leek een paarse gloed te hebben. De boomstammen glansden meer dan normaal was - ze leken haast goud of zilver.
Ze zag nu dat mos de oorzaak was van de zachtheid van de bodem. Een dikke laag mos bedekte delen van het stenen pad waar ze midden op scheen te liggen. Toen ze achter zich keek, zag ze dat het pad vlakbij ophieldt. Ze kon niets anders doen dan opstaan en het pad in de juiste richting te volgen.