Νυχτολούλουδο

Ό ήλιος έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του στον καθαρό ουρανό και εγώ περιμένω στη στάση για το σχολικό. Έπεσα πτώμα για ύπνο χτες και δεν θυμάμαι ούτε καν τι όνειρο είδα... Έχω κοιμηθεί γύρω στις 4 , άντε 4,5 ώρες. Και τι δε θα 'δινα για να ήταν Σάββατο ... Μια ακόμη βαρετή Δευτέρα ξεκινά και μπορώ απο τώρα να μαντέψω πόσο χάλια θα είναι η σημερινή ημέρα. Μα και χημεία και φυσική; Το τέλος πλησιάζει!!! Φαντάζομαι τον Γκρίνφιλντ να λέει μ'αυτο το ειρωνικό χαμόγελο: Πάλι αδιάβαστη Γουίνστον; Τι θα πω στους γονείς σου όταν έρθουν για τη βαθμολογία; Δεν κάνεις απολύτως τίποτα! Αν σ'αρεσει να χαζεύεις τα πουλάκια έξω απ'το παράθυρο καλύτερα να πας στη φύση να κάνεις και καμουφλάζ! ΦΥΤΟ! Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα!

Χριστούλη μου, σαν να τον ακούω... Πονοκέφαλος πονοκέφαλος πονοκέφαλος... Επιτέλους! Έφτασε τι σχολικό... Επιβιβάστηκα και κάθισα στη συνηθισμένη θέση: 4ο κάθισμα στα αριστερά απ'την πλευρά του τζαμιού. Αφού ο δρόμος είναι αρκετούτσικος, σκέφτηκα να ανοίξω το βιβλίο της Χημείας, να ξεστραβωθώ λίγο! Το λεωφορείο ωστόσο, δε μου έκανε τη χάρη! Άρχισε να τρίζει λες και γινόταν σεισμός και το στομάχι μου σχεδόν αναποδογύρισε. Σαν να μην έφτανε μόνο αυτό , κάθε φορά που σταματούσαμε σε κάποια στάση για να ανεβουν κι άλλοι νόμιζα πως τα μπροστινά καθίσματα θα υποχωρούσαν και θα κολλούσα πάνω στο μπροστινό τζάμι , σαν τα καρτούν! Το σχολικό μας παίζει να είναι φτιαγμένο απ'την εποχή του πατέρα μου... Μεσαίωνας, χαχαχα! Τόσο καλά...

Έβδομη στάση... Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει και η μόνη υποστήριξη που έχει είναι ο καρπός μου. Ακούμπησα το χέρι μου στο κούτελό μου για να δω αν έχω πυρετό, ευτυχώς (ή και δυστυχώς) δεν ήμουν ζεστή... Και τι ειναι καλύτερο απο ντεπόν; Τι;;; Η μουσική εννοείται! Άνοιξα το κινητό μου, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και έκλεισα τα βλέφαρά μου για να χαλαρώσω... Drop in the Ocean (http://youtu.be/mt8jifKlbTc) ! Τι ρομαντικο!

-Τζόναθαν! ,ακούστηκε η τσιριχτή φωνή της Μέγκαν απ'τα πίσω καθίσματα..., Έλα να καθίσεις μαζί μας!

Μέγκαν... Το πιο δημοφιλές κορίτσι του σχολείου μας , μαθήτρια στο τελευταίο έτος, με μια ψεύτικη γαλλική προφορά που σου φέρνει ναυτία ! Βασικά, σ'εμένα φέρνει ναυτία... Είναι η κόρη της καθηγήτριας των Γαλλικών, κ. Σαπέλ . Όχι πως έχω κάποιο θέμα με τους Γάλλους , αλλά αυτη η Γαλλίδα είναι λίγο too much! Ντυμένη με πανάκριβα ρούχα , παπούτσια και αξεσουάρ απ'το Παρίσι κτλ. Μου κάνει εντύπωση το πως καταδέχεται να πηγαίνει σ'ένα σχολείο σαν το δικό μας και δεν είναι σ'ένα απ'τα πολυτελή ιδιωτικά εκπαιδευτήρια... Αλλά με τέτοιο μυαλό πoυ να πάει; Πραγματικά , αν τη ρωτήσεις τι είναι το Γκρίνουιτς θα σε ρωτήσει αν τρώγεται και αν ναι, αν έχει πολλές θερμίδες!!! Το ντεκουπάζ της έχει κάψει τον εγκέφαλο! Τέλος πάντων, ας την αφήσουμε αυτη τώρα...

Αφού η φωνή της κατάφερε να διαπεράσει τα ευαίσθητα τύμπανά μου θριαμβευτικά, άνοιξα τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω τι γινόταν χωρίς να κατεβάσω τα ακουστικά μου ή να σταματήσω το τραγούδι . Βλέπω έναν ... άγνωστο! Ο ''Τζόναθαν'' υποθέτω... Ήταν σχετικά ψηλός, με καστανόξανθα μαλλιά και φορούσε ένα λευκό πουλόβερ και τζην. Επίσης είχε ένα μαύρο σακίδιο, οπότε λογικά θα ερχόταν στο σχολείο μας. Χαμογέλασε λοιπόν στη Μέγκαν και χαιρέτησε τους άλλους που κάθονταν πίσω... Υποθέτω πως αυτή τον σύστησε στην παρέα της, δεν έδωσα άλλη προσοχη...

Πριν καλά καλά το καταλάβω , είχαμε φτάσει στο σχολείο. Έβαλα την τσάντα στην πλάτη μου και ξεκίνησα για την πόρτα όταν χτύπησα πάνω σε κάποιον.

-Πρόσεχε μικρή! είπε μια άγνωστη σ'εμένα φωνή και όπως πήγα να ζητήσω συγγνώμη, αυτός ο.... ο... Αυτός τέλος πάντων μου χαμογέλασε ειρωνικά κάνοντάς με ακόμα και πιο έξαλλη!

ΠΟΥ ΝΑ 'ΝΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ; σκέφτηκα προσπαθώντας να θάψω το θυμό μου. Δεν είναι η μέρα μου σήμερα! Έτρεξα λοιπόν στην αίθουσα των Αγγλικών γιατί είχα ήδη αργήσει για την πρώτη ώρα. Ευτυχώς η κ.Μίντλμπρουκ είναι ανεκτική και μ'άφησε να περάσω χωρίς να δημιουργήσει φασαρία. Διαπίστωσα πως οι φίλες μου δεν ήταν εκεί και έτσι ευχώμουν η ώρα να περάσει γρήγορα για να επιστρέψω στο σπιτάκι μου και να ξεραθώ μέχρι την ώρα για τη δουλειά. Παρ'όλα αυτά , είχα μια ευχάριστη κουβέντα με τη Μάρτζι , την απουσιολόγο του διπλανού τμήματος στο δρόμο για το σπίτι. Είχαμε και 2-3 κοινά αγαπημένα συγκροτήματα και λέγαμε διάφορες σαχλαμαρίτσες.

Όταν έφτασα στο σπίτι ήμουν μόνη μου. Περίεργο αλλά καλύτερο απο τους γονείς μου να με ρωτούν για το πως πήγε το σχολείο... Άφησα λοιπόν την τσάντα στο γραφείο και πήγα στην κουζίνα. Έκοψα σαλάτα, έφτιαξα μια ομελέτα με κομματάκια ζαμπόν και έστυψα χυμό πορτοκαλιού. Τα μάζεψα όλα, τακτοποίησα το τραπέζι και έφυγα για το δωμάτιο μου . ''Δυστυχώς δε θα υπάρξει ώρα ξεκούρασης σήμερα'' φώναζε μια στοίβα απο βιβλία πάνω στο γραφείο μου. Σαν καλό κορίτσι, ξεκίνησα με Άλγεβρα και Βιολογία μέχρι που με πήρε ο ύπνος, σαν εξουθενωμένο κορίτσι...

Η ώρα περνούσε απειλητικά ένω εγώ κοιμόμουν όταν ταυτόχρονα μικρές ψιχάλες βροχής χτυπούσαν το τζάμι μου. Μια μελωδία διέκοψε τον ύπνο μου... Ήταν ο ήχος του κινητού μου...

-Ναι;

- Ροζάνα! Τι κάνεις αγάπη μου; ήταν η Άμπι

- Σπίτι είμαι, με πήρε ο ύπνος μαλλον!

- Τι; Και πότε θα πας στο καφε;

- Ιιιιιι ξεχάστηκα τελείως, θεέ μου, τι ώρα είναι;;;

- Ψυχραιμία, έχεις μια ώρα μπροστά σου!

- Αχ , με κοψοχώλιασες ρε συ! Που ήσασταν σήμερα εσύ και η Σάρα , παρεπιπτόντως ;

- Η Σάρα έχει κρύωμα και εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ γι'αυτό συνέχισα τον ύπνο μου!!!

- Ωραία τη βγάλατε και οι δυο σας, χαχα! Λοιπόν, σε κλείνω να ετοιμαστώ γιατί αλλιώς την έχω βάψει! Πες περαστικά στη Σάρα απο'μένα και...

- Θα περάσω να τα πούμε! Φιλάκια!

κλικ...